Femur fraktuurbehandeling

Femurfrakture word dikwels geassosieer met duidelike simptome, wat 'n beduidende besering aan die dybeen aandui. Algemene tekens sluit in:

• Erge pyn: Onmiddellike en intense pyn in die bobeen, wat gewigdraende of beweging ondraaglik maak.
• Swelling en kneusing: Vinnige swelling en kneusing rondom die bobeen as gevolg van weefselskade en bloeding.
• Onvermoë om gewig te dra: Moeilikheid of algehele onvermoë om gewig op die aangetaste been te sit.
• Misvorming: Sigbare misvorming of abnormale posisionering van die been, wat 'n potensiële fraktuur aandui.
• Beperkte omvang van beweging: Verminderde vermoë om die heup- of kniegewrig te beweeg as gevolg van pyn en onstabiliteit.

diagnose:

Die diagnose van 'n femurfraktuur behels 'n kombinasie van kliniese evaluering en beeldingstudies:

• Fisiese ondersoek: 'n Deeglike ondersoek deur 'n gesondheidswerker sluit in die assessering van die beseerde been vir misvormings, swelling en teerheid. Die pasiënt se vermoë om gewig te dra en sekere bewegings uit te voer word ook geëvalueer.
• X-strale: X-straalbeelding is 'n primêre diagnostiese hulpmiddel om die omvang en ligging van die femurfraktuur te visualiseer. X-strale verskaf gedetailleerde beelde wat help om die tipe fraktuur te bepaal en behandelingsbesluite te lei.
• CT-skanderings: In sommige gevalle, veral vir komplekse frakture of wanneer addisionele detail nodig is, kan rekenaartomografie (CT) skanderings uitgevoer word om gedetailleerde deursneebeelde van die gebreekte femur te skep.
• MRI (magnetiese resonansbeelding): MRI kan gebruik word om sagteweefselbeserings, soos ligament- of spierskade, wat die femurfraktuur kan vergesel, te assesseer.
• Vaskulêre en senuweestudies: In sekere situasies kan addisionele studies soos vaskulêre en senuwee-assesserings uitgevoer word om potensiële skade aan bloedvate en senuwees rondom die fraktuurplek te evalueer.

Die behandeling van femurfrakture behels 'n reeks opsies wat aangepas is vir die spesifieke eienskappe van die fraktuur en die individuele pasiënt. Die primêre behandelingsbenaderings sluit in:

• Nie-chirurgiese metodes:

  • beslissende: Vir sekere tipes femurfrakture, veral by kinders of minder ernstige gevalle, kan gietwerk gebruik word om die been te immobiliseer en genesing te bevorder.

  • Trekkrag: Trekkrag behels die toepassing van 'n deurlopende trekkrag op die aangetaste been deur gewigte en katrolle te gebruik. Hierdie metode word dikwels gebruik om die bene in lyn te bring en te stabiliseer, veral in noodsituasies.

  • Eksterne bevestiging: Eksterne fiksasie gebruik metaalpenne of skroewe wat in die been bo en onder die fraktuurplek geplaas word, verbind deur 'n eksterne raam. Dit stabiliseer die fraktuur en maak voorsiening vir genesing sonder direkte chirurgiese ingryping.

• Chirurgiese ingrypings:

  • Intramedullêre spyker: 'n Algemene chirurgiese prosedure behels die inbring van 'n metaalstaaf (spyker) in die hol middel van die femur om die fraktuur te stabiliseer. Hierdie metode maak voorsiening vir vroeë mobilisering en verminder die risiko van nie-vereniging.

  • Oop reduksie en interne fiksasie (ORIF): Dit behels om die gebreekte bene chirurgies uit te rig en dit met skroewe, plate of ander interne toestelle vas te maak. ORIF word dikwels gebruik vir komplekse of verplaasde frakture.

  • Plaatbevestiging: Plate en skroewe word gebruik om die gebreekte segmente te stabiliseer. Hierdie metode is veral voordelig in gevalle waar intramedullêre spyker dalk nie geskik is nie.