پزشکی عمومی

فوق تخصص های پزشکی عمومی خدمات مراقبت های بهداشتی متناسب با جمعیت های مختلف بیماران و نیازهای پزشکی ارائه می دهند. در حالی که طب داخلی و پزشکی خانواده طیف گسترده ای از جمعیت بیماران را پوشش می دهند، طب سالمندان، پزشکی ورزشی و پزشکی بیمارستانی به گروه های سنی و سناریوهای پزشکی خاص تری می پردازند.

انواع طب عمومی

پزشکی عمومی شامل چندین زیر تخصص کلیدی است که هر کدام دارای تمرکز و تخصص هستند. این فوق تخصص‌ها به شرایط خاص پزشکی و جمعیت بیماران پاسخ می‌دهند و رویکردی جامع به مراقبت‌های بهداشتی را تضمین می‌کنند. در اینجا پنج نوع طب عمومی آورده شده است:

1. طب داخلی: پزشکان داخلی یا متخصصان داخلی، پزشکان عمومی هستند که مراقبت های اولیه را به بزرگسالان ارائه می دهند. آنها طیف گسترده ای از شرایط پزشکی را تشخیص می دهند، مدیریت می کنند و از آن پیشگیری می کنند و بر رویکردی جامع به سلامت تأکید دارند. آنها اغلب اولین نقطه تماس برای بیماران بزرگسال هستند و بیماری های مزمن مختلف را مدیریت می کنند.

2. پزشکی خانواده: پزشکان خانواده در ارائه مراقبت های جامع برای بیماران در هر سنی، از نوزاد تا سالمند تخصص دارند. آنها بر مراقبت های پیشگیرانه، حفظ سلامت و درمان بیماری های حاد و مزمن در چارچوب خانواده تمرکز می کنند.

3. پزشکی جراحی: متخصصان سالمندی در مراقبت از بیماران سالمند تخصص دارند. آنها به نیازهای مراقبت های بهداشتی منحصر به فرد سالمندان، از جمله شرایط مرتبط با سن، بیماری های مزمن متعدد، و مسائل مربوط به پیری، مانند اختلالات شناختی، رسیدگی می کنند.

4. پزشکی ورزشی: پزشکان پزشکی ورزشی بر تشخیص و درمان آسیب ها و شرایط مربوط به فعالیت بدنی تمرکز دارند. آنها با ورزشکاران و افراد فعال برای بهینه سازی عملکرد و مدیریت آسیب های اسکلتی عضلانی، مسائل مربوط به ورزش و نگرانی های پزشکی خاص ورزش کار می کنند.

5. پزشکی بیمارستان: بیمارستان داران متخصصانی هستند که در محیط بیمارستان از بیماران مراقبت می کنند. آنها درمان بیماری‌های حاد را مدیریت می‌کنند، مراقبت‌ها را در طول بستری شدن در بیمارستان هماهنگ می‌کنند و از انتقال آرام به مراقبت‌های سرپایی پس از ترخیص اطمینان می‌دهند.

پزشکی عمومی شامل یک رویکرد رویه ای است که شامل مراحل کلیدی زیر است:

1. ارزیابی بیمار و سابقه پزشکی: این فرآیند با ارزیابی جامع تاریخچه پزشکی و وضعیت سلامت فعلی بیمار آغاز می شود. پزشک عمومی اطلاعاتی در مورد بیماری های قبلی، سابقه پزشکی خانوادگی، داروهای فعلی و عوامل سبک زندگی جمع آوری می کند که ممکن است بر سلامت بیمار تأثیر بگذارد.

2. معاینهی جسمی: یک معاینه فیزیکی کامل برای ارزیابی سلامت کلی بیمار انجام می شود. این شامل بررسی علائم حیاتی (مانند فشار خون، ضربان قلب و دما) و بررسی سیستم های مختلف بدن است. پزشک ممکن است به قلب و ریه ها گوش دهد، رفلکس ها را بررسی کند و ارزیابی های خاص دیگری را بر اساس شکایات و سابقه پزشکی بیمار انجام دهد.

3. تست تشخیصی: بسته به علائم بیمار و یافته های معاینه فیزیکی، پزشک ممکن است آزمایش های تشخیصی را تجویز کند. اینها می تواند شامل آزمایش خون، مطالعات تصویربرداری (به عنوان مثال، اشعه ایکس، سونوگرافی، یا سی تی اسکن)، الکتروکاردیوگرام (ECG) و سایر آزمایشات تخصصی برای کمک به تشخیص یا نظارت بر شرایط پزشکی باشد.

4. تشخیص و برنامه ریزی درمان: هنگامی که تشخیص داده شد، پزشک یافته ها را با بیمار در میان می گذارد و برنامه درمانی را تدوین می کند. این طرح ممکن است شامل داروها، تغییر شیوه زندگی، ارجاع به متخصصان یا آزمایشات بیشتر باشد.

5. مدیریت دارو: در صورت تجویز دارو، پزشک هدف، دوز، عوارض جانبی احتمالی و هرگونه احتیاط لازم را با بیمار در میان می گذارد. داروها برای درمان انواع بیماری ها، از عفونت گرفته تا بیماری های مزمن مانند فشار خون بالا و دیابت، تجویز می شوند.

6. مراقبت پیشگیرانه: پزشکان عمومی بر اهمیت مراقبت های پیشگیرانه تاکید دارند. این ممکن است شامل ایمن سازی، غربالگری سلامت، مشاوره در مورد سبک زندگی (به عنوان مثال، ترک سیگار، مدیریت وزن)، و راهنمایی در مورد حفظ یک رژیم غذایی سالم و ورزش روتین باشد.

7. آموزش بیمار: آموزش در پزشکی عمومی نقش حیاتی دارد. پزشکان بیماران را در مورد شرایط، گزینه های درمانی و اهمیت رعایت آنها آگاه می کنند. آنها همچنین درباره نحوه تشخیص علائم هشدار دهنده و زمان مراجعه به پزشک صحبت می کنند

8. پیگیری و تداوم مراقبت: پزشکان عمومی با تعیین قرار ملاقات های بعدی برای نظارت بر پیشرفت و انجام هرگونه تنظیمات لازم در برنامه درمانی، تداوم مراقبت را حفظ می کنند. معاینات منظم برای اطمینان از سلامت مداوم و رسیدگی به هرگونه تغییر در وضعیت بیمار بسیار مهم است.